Szafarko Kwiatów...

Szafarko Kwiatów…

Co  duszę Kwiatów masz...

Irenie Zdrojewskiej

W specjalnej dedykacji

autorskiej a przez Ciebie

Szafarko Kwiatów

poprzez Twoje Kwiaty

Do Wszystkich Dziewczyn

Do Wszystkich Matek

Żon

I do Wdów Wszystkich

Co w cichym złotym wieku

Modlitwą zapatrzone

W Najświętszy Boży Tron

I Wszystkim Nowożeńcom

I Wszystkim Zakochanym

I Wszystkim  Wszystkim

Pierwszokomunijnym Dzieciom

Z jakąż radością zasiadającym

Po Raz Pierwszy

Za Nasz Najświętszy

Chrystusowy Stół

  

                                

                                           Motto

                                            Kwiaty łączą

                                           Kwiaty dzielą

                                           Kwiaty

                                           Czasem

                                           Drogę ścielą

Ryszard Karczewski

                                                                                 

Szafarko Kwiatów

I Kwiaty

Twoje

Jakże Dostojne Słowa 

Już od Wczesnego Świtu

Z poranną

Czystą

Jeszcze przez nikogo

Niezmąconą rosą

Jakże dostojnie niesie

Przez Ogrody

Wiatr

Rozumie je

I Prosta Polna Łąka

Rozumie je

Każdy przydrożny

Kwiat

I mówisz że taka jest 

Mowa

Wszystkich Kwiatów

Do Szczerych Łez

I że rozumiesz je

Że aż po Ból i Żal

Że aż po Radość

Że aż kipi Wiosną

Której co tylko

Osiemnaście Lat

I mówisz że to jest  

Mowa

Mowa Drzew i Pola

Z Wiązanką Słów

Pod Wianuszkami Skib

I jest to 

Mowa

Mowa

Twoja

Postać

W zadumie

Dokąd By znowu

Dzisiaj

Przed siebie

Iść

A dróg tak dużo

Każda do wyboru

I każda otwarta

By jeszcze dziś

I tylko tędy

I tylko na niej trwać

Ale Ty wolisz

Słuchać

Mowy Kwiatów

I tych toastów

Kielich w kielich

Płatek w płatek

I liść w liść

A każdy toast

Jakże na Twoją cześć

Iluż by chciało

W tym tak Bogatym Świecie

Choćby owadem

Choćby motylem

Być

Choćby na chwilkę

Zatrzymać się

Na płatkach Twoich Kwiatów

Bez pamięci

W niepamięci

W tym cudownie rajskim

Bezczasie

Posłuchać Mowy Kwiatów

Twoich Kwiatów

Przez całą noc

Aż po bezwzględnie

Nadchodzący świt

Który już nic

Tylko na progu czeka

Choć jeszcze wszędzie

Cały Ogród śpi

I wszystkie Kwiatki

W zamkniętych swych serduszkach

Tak naprawdę

To tylko co zaczęły

Cudowny kolorowy

Kolejny sen swój

Śnić

Szafarko Kwiatów

Szafarko Kwiatów

Bo Kwiaty

Kwiaty 

Twoje Słowa

Niebawem znów

Rozsadzi ciszę

Brzask

I nowym dniem

Rozleje się

Po wszystkich Twoich

Drogach

Że aż od zachwytu

Aż zadrga cały cały świat

I znowu Twoje Kwiaty

We wszystkich swoich

Li tylko królewskich barwach

Zasiądą w swoich

Ogrodowych ławach

 

Na swą poranną

Ogrodową

Mszę

I przejdzie po nich

Ten Radosny Promyk

Z których z nich każdy

Każdy w sobie ma

Na znak Pokoju

I Wiatr go wnet poniesie

Po wszystkie dni

Aż het do Kresu Lat

Szafarko Kwiatów

Przez Kwiaty

Twoja 

Mowa

I pragnie jej

I Sułtan

I Cesarz

I Car

I Król

Bo wszak w tym Morzu Kwiatów

Pośród tysięcy barw

Jest przecież

Każda

Każda Ludzka  Droga

Bo Serce Umysł Dusza

I Cała Twoja Postać

To przecież także

Ów jakże bardzo

Osobliwy

Kwiat

Stanisław J. Zieliński

03.05.2016 R