Mimo tęsknot w Gdańsku lata nie zatrzymasz już

Mimo tęsknot

W Gdańsku 

Lata Nie zatrzymasz 

Słońce chodzi

Coraz niżej

I przybywa chmur

I wiatr dmucha

Coraz chłodniej

Całkiem inny czas

I choć mocno

Świeci słońce

Ale już prosto z północy

Groźnie dmucha wiatr

I Gdańsk zawsze

Gwarne miasto

Jakże puste już

 Miast turystów

Ponad miastem

Pcha się pasmo chmur

I na włosku znowu wisi

Ten niepewny dzień

Czy za chwilę

Całą aurą nie zastuka

W okna

Nagły deszcz

Na Pobrzeżu które i dziś

Jakże Długie jest

Jeszcze stragan przy straganie

Łowi letni sen

Całą mocą

Chce przywrócić

Kanikuły czas

Lecz w bursztyny

Lada chwila

Dmucha mocny wiatr

Trzeszczy stragan

Gną się kije

Idzie nagle w ruch

Każdy przedmiot

Na straganie

Gdy lżejszy niż puch

Na co mewy

Dotąd ciche

Wnet podnoszą Wrzask

I wirują w podmuch wiatru

Aż je znosi wiatr

I wzburzyły się też fale

Tak gdzieś śpieszno im

Wznoszą grzbiety

Coraz wyżej

I płyną jak w dym

Och Piracie Nasz Andrzejku

Gdybyś jeszcze żył

Wzniósłbyś okrzyk

Po swojemu

Ahooooj

Ahooooj

Tak jak dotąd nikt

I wnet wszystko

By ucichło

I morze

I wiatr

Wprost z szacunku

Za wysługę

Twych pirackich

Długich lat

Ale tylko

Gdzieś po szynach

Z Twym Imieniem

Tramwaj mknie

Że sam nawet

Nie dostrzeżesz

Jak Ci mignie dzień

Mimo tęsknot

W Gdańsku lata

Nie zatrzymasz już

Słońce chodzi

Coraz niżej

I przybywa chmur

Stanisław J. Zieliński, 3.10.2016 R

Ilustracje

Archiwum Internetowe

Stanisław J. Zieliński

Tekst

Stanisław J. Zieliński